Stoppen met het herdenken van de ramp op elf september. Een kernloos idee van de meneer aan tafel bij Pauw en Witteman. Dit jaar is een jaar van ophef, als het gaat om de dag elf september. Protesten, wel of geen verbrandingen en toespraken. Een gaos, maar nog geen reden om de ramp niet te herdenken.
Negen jaar na de ramp weet ik nog precies waar ik was op elf september, negen jaar terug. Ik was jong, erg jong. Ik was zeven, maar het moment dat mijn moeder naar de tv rende en mij vertelde stil te zijn, zal ik nooit vergeten. Toen der tijd wist ik nog niet wat er aan de hand was, maar de sfeer en de blik van mijn moeder waren genoeg om te weten dat er iets niet goed zat. Één gewonde zou genoeg geweest zijn, om een eeuwige wond achter te laten bij de wereld, maar het bleef niet bij één gewonde, het werden honderden doden. Politieagenten, brandweerlieden en andere hulpverleners. Mensen in het vliegtuig, mensen in de gebouwen en mensen er om heen.
'De ramp moet niet te veel plek in nemen' wordt gezegd. Stoppen we ook met het herdenken van vier mei? Zijn wij zo een egoïstisch land, dat we alleen iets herdenken als ons eigen volk er onder lijdt?
Elf september 2001 is een dag om nooit te vergeten. Elf september is een wond.
Een wond kun je hechten, maar het litteken blijft.
